Sprawozdanie z mistrzostw w podnoszeniu ciężarów w Nowej Zelandii zwraca uwagę na kilka kontrowersyjnych kwestii. Pierwszą z nich jest obecność Coronavirusa, który zakłócił zawody i znokautował transgenderową zawodniczkę Laurel Hubbard. Kolejną jest niesprawiedliwa przewaga hormonalna, jaką mają transseksualni ciężarowcy nad zawodnikami cisgender. Wreszcie, jest krytyka wytycznych ustalonych przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl).
Koronawirus zakłóca mistrzostwa w podnoszeniu ciężarów w Nowej Zelandii
Mistrzostwa w podnoszeniu ciężarów w Nowej Zelandii zostały odwołane po tym, jak koronawirus zmiótł zawodników. Wirus spowodował również ograniczenia w podróżowaniu w trzech afrykańskich krajach. W rezultacie, podnoszący ciężary z tych narodów wycofali się z zawodów. Zarząd IWF pracuje nad znalezieniem innego gospodarza zawodów. Tymczasem za niecałe 100 dni w Chengdu odbędą się Światowe Igrzyska Uniwersyteckie. Podczas gdy World University Games nie są zawodami w podnoszeniu ciężarów, Chinom udało się powstrzymać COVID-19, gdy były gospodarzem Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich i Olimpijskich w lutym i marcu. Obecnie kraj ten podejmuje surowe środki w celu opanowania wirusa.
MKOl zatwierdził poprawkę do swojego systemu kwalifikacji po tym, jak pandemia COVID-19 zakłóciła mistrzostwa w podnoszeniu ciężarów w Nowej Zelandii. Poprawka ma na celu umożliwienie transseksualistom podnoszenia ciężarów startu w Olimpiadzie. Mistrzyni Nowej Zelandii w podnoszeniu ciężarów, Laurel Hubbard, startowała w zawodach podnoszenia ciężarów mężczyzn przed przejściem na kobiety.
Laurel Hubbard znokautowana z zawodów
Międzynarodowa federacja podnoszenia ciężarów zatwierdziła zasady dla transseksualnych sportowców, aby startowali w zawodach jako kobiety, o ile ich poziom testosteronu jest poniżej 10 nanomoli na litr przez 12 miesięcy przed pierwszymi zawodami. Zasady zostały wydane w zeszłym roku, po tym jak Hubbard został namierzony przez Piersa Morgana.
Nowozelandzka ciężarowiec Laurel Hubbard, transseksualna kobieta, nie zdołała dostać się do finału, wybijając się z rywalizacji w podrzucie. W trzech pierwszych próbach nie udało jej się podnieść ciężaru 120 kilogramów. Udało jej się podnieść ciężar do 125 kilogramów, ale ponownie nie udało jej się tego zrobić. Sędziowie orzekli, że nie udało jej się i otrzymała DNF (nie ukończyła).
Hubbard ma historię kontuzji. W okresie poprzedzającym igrzyska Hubbard, obecnie 35-letnia, była rekordzistką kraju. Podnosiła 300 kg w zawodach mężczyzn, gdy była juniorką. Przeszła na emeryturę z podnoszenia ciężarów po półtora roku, ale zreformowała swoje życie w 2012 roku po ujawnieniu się jako transgender. Zdobyła siedem złotych medali na międzynarodowych zawodach. Doznała kontuzji łokcia w 2018 Commonwealth Games, ale wróciła później, aby zdobyć złoty medal Pacific Games. Zajęła szóste miejsce na Światach, a teraz będzie rywalizować na Olimpiadzie w Tokio w 2020 roku.
Hubbard jest córką Gavina Hubbarda, który poprowadził swoją szkolną drużynę podnoszenia ciężarów do krajowej chwały. Gavin Hubbard zdominował zawody jako mężczyzna, dopóki nie przeszedł z chłopca na kobietę osiem lat temu. Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) również zatwierdził go jako transgenderowego sportowca osiem lat temu, ale dopiero w wieku 35 lat była w stanie przejść jako kobieta.
Transgender athletes have unfair hormonal advantages over cisgender competition
According to a recent study, trans women retain an advantage of 10% or more in sit-ups and push-ups two years after starting hormone therapy. Autorzy badania przyznają, że być może nie docenili przewagi kobiet transseksualnych w zakresie siły, jednak nadal pozostaje faktem, że będą one miały większą moc w pompkach i przysiadach niż kobiety cis. Aby zapobiec tej nieuczciwej przewadze konkurencyjnej, kobiety trans musiałyby poddać się supresji hormonalnej przez 12 miesięcy lub dłużej.
Krytycy ruchu antytransgenderowego argumentują, że sportowcy transpłciowi mają niesprawiedliwą przewagę hormonalną nad sportowcami cisgenderowymi. Jednak ten argument nie odnosi się do obaw sportowców transpłciowych. Zamiast zajmować się kwestią sprawiedliwości, zwolennicy ruchu antytransgenderowego twierdzą, że terapia hormonalna obniżająca poziom testosteronu przynosi więcej szkody niż pożytku. Promują również paternalistyczne przekonanie, że kobiety cisgender potrzebują ochrony, a nie czerpią z niej korzyści.
Dowody na poparcie tego twierdzenia są ograniczone do badań pośrednich, a dowody leżące u podstaw tego argumentu są wątpliwe. Dowody na poparcie twierdzeń transseksualnych sportowców nie są wystarczająco solidne, aby ustalić niesprawiedliwą przewagę hormonalną w sporcie wyczynowym. Ponadto organizacje sportowe musiałyby wykazać, że takie wykluczenie jest konieczne dla bezpiecznej rywalizacji.
Chociaż istnieją ograniczone badania fizjologiczne pozwalające określić, czy hormony androgeniczne stanowią niesprawiedliwą przewagę, korzyści płynące z aktywności fizycznej i sportu zostały dobrze udokumentowane. Nadal jednak istnieją bariery dla transgenderowego uczestnictwa w sporcie. W związku z tym, konieczne jest poprawienie dostępu i możliwości uczestnictwa w aktywności fizycznej i sporcie dla osób transpłciowych.
Wytyczne MKOl są „słabe”
Pomimo posiadania słabych wyników antydopingowych, Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOl) pochwalił ostatnio program antydopingowy w świecie podnoszenia ciężarów. Oczywiste jest, że świat podnoszenia ciężarów ma przed sobą długą drogę do uporządkowania swoich działań. MKOl nie podjął jeszcze decyzji o zmianie przepisów regulujących mistrzostwa w podnoszeniu ciężarów.
Sarah Robles zdobywa dwa złote medale
Robles, która wcześniej została zawieszona przez Amerykańską Agencję Antydopingową i tymczasowo zakazana przez Międzynarodową Federację Podnoszenia Ciężarów (IWF) na dwa lata, jest ponownie w centrum uwagi po zdobyciu dwóch złotych medali na mistrzostwach Nowej Zelandii w podnoszeniu ciężarów. W ostatnim wywiadzie Robles zaprzeczyła twierdzeniom, że używała zakazanej substancji, aby poprawić swoje wyniki. Powiedziała również, że postępowała zgodnie z radą lekarza, aby wziąć Dehydroepiandrosteron (DHEA), aby pomóc w jej stanie PCOS. Robles cierpi na zespół policystycznych jajników, stan, który zakłóca jej funkcje reprodukcyjne i metabolizm.
Robles rywalizowała w dwóch kategoriach wagowych, snatch i clean and jerk, i zajęła drugie miejsce w zawodach wagi całkowitej. Hubbard, pochodzący z Teksasu, wygrał pierwsze trzy wydarzenia, ale skończył za Robles w snatchu. Hubbard otrzymała owację od niewielkiego tłumu, ale nie była w stanie przenieść swojego wyniku do następnej dyscypliny.
Złoty medal dla Robles przyszedł zaledwie dzień po tym, jak skończyła 33 lata. To czyni ją najstarszą kobietą, która zdobyła medal w podnoszeniu ciężarów kobiet. Jest pierwszą Amerykanką, która zdobyła medal w podnoszeniu ciężarów na Olimpiadzie od czasu Robin Byrd w 1994 roku. Hubbard, która wcześniej startowała w kategorii mężczyzn, zdobyła srebrny medal.
Sarah Robles pochodzi z Houston. Jest medalistką olimpijską w podnoszeniu ciężarów i jedzie na igrzyska do Tokio. Startowała w kategorii kobiet powyżej 87 kg. Jej finałowe podniesienie 128 kilogramów pobiło rekord USA ustanowiony przez Cheryl Haworth w 2003 roku.
Mona de Lacey cieszy się z dodatkowej szansy na zakwalifikowanie się
Mona de Lacey mieszka w Auckland w Nowej Zelandii. Jest absolwentką psychologii sportu i przez 22 lata reprezentowała swój kraj na arenie międzynarodowej. Jej ulubionym sportem jest olimpijskie podnoszenie ciężarów, w którym wygrała kilka ważnych zawodów. Pracowała również jako psycholog sportowy i trener podnoszenia ciężarów.
Podobne tematy
